اشعار

تشبیه ووصف روی توکار خیال نیست             آئـیـنـۀ وجــود خــدا را مـثــال نـیـسـت

بر هــرچه هــست، نام محمّد نوشته اند             آری که اسم ورسم خدا را زوال نیست

این اعتقاد ماست که لقمه به جای خود             حتی نفس کــشیدن بی تو حــلال نیست

مــا را محــبّت نــبوی رو ســپید کــرد             رویش سیــاه هــرکه غـلام بلال نیست

از جمع ما ابوذر و سلمان درست کــن             این جمله کارها که برایت محال نیست

در خــاک مــا اویس قرن رشد می کند             وقــتی بــرای دیدن رویت مجال نیست

بال و پر شکــسته تو را درک می کند             بی روضۀ تو راه به سوی کمال نیست

روز دوشــنبــه آمــد و حال تو زار شد

زهــرا شـکست پیش تو و بی قرار شد

روز دوشنبه غـصه ی مادر شروع شد             آری عــزای داغ پــیمــبر شـــروع شد

روح الامــین بــرای تــسلیّ نزول کرد             تا گریه های ســورۀ کــوثـر شروع شد

وقــت وداع دخــتر خــود را نـگاه کرد             حرف از شکست بال کبوترشـروع شد

ذکــر حــدیث صــورت نــیلی فـــاطمه             مرثیه های کوچه و یک در شروع شد

برسینه اش حسین غریبش که تکیه زد             صحبت زشمرو سینه وخنجرشروع شد

این پــنج تن برای کسی گریه می کنند             گویا که روضه ی علی اکبر شروع شد

این روضه قـلب آل علی رابه خون کشید

دشمن چـه دیرنیزه زجسمش برون کشید

شبی که نور زلال تو در جهـان ُگـم شد             سپیده جــامه سیه کرد و ناگهان گم شد

ستاره خون شد و از چـشـم آسـمان افتاد             فلک ز جلوه فرو ماند وکهکشان گم شد

به باغ سبز فلک، مهر و مـاه پـژمردند             زمین به سر زد و لبخند آسـمان گم شد

دوبـاره شب شد و در ازدحـام تاریکـی             صدای روشن خورشید مهربـان گم شد

پس ازتو،پرسش رفـتن بدون پاسخ ماند             به ذهــــن جاده تکاپوی کاروان گم شد

بهارصید خزان گشـت و باغ گل پژمرد             شبی که خنده ی شیرین باغبـان گم شد

ترانـه ازلب معصـوم «یــاکریــم» افتاد             نسیم معجــــــزۀ گل، ز بـوستان گم شد

شکست قلب صبور فرشـتگـــان از غـم             شبی که قبـلـه ی توحید عاشقان گـم شد

رسـید حضرت روح الامین و بر سر زد             کشیدصیحه زدل،گفت:بوی جان گم شد

نشسـت بغض خـدا در گلوی ابراهـیـــم             شبی کـه کعبۀ جان قبله ی جهان گم شد

غـرور کعبــه از این داغ ناگهـان پاشید             نمـــاز و قبله و سـجاده و اذان گـــم شد

«ستاره ای بدرخشید و.»تسلیت ای عشق             ز چشم زخم شب فتنـه، ناگهــان گم شد

به عزم وصف تو دل تا که ازمیان برخاست             قلم به واژه فرو رفـت و ناگهان گـم شد

به هفت شهر جمــال تـو ای دلیل عشق              شـبیه حضرت عطار، می توان گم شد

به زیــر تیغ غمت، در گــلوی مجنونـم            زشوق وصل تو،فریـاد«الامـان» گم شد

ازآن دمی که دلم خوش نشین داغت شد             به مرگ خنـده زد واز غم جهان گم شد

از سوزِ تب تـوانی به پیکـر نـداشتی            فکری به غیر فاطمه در سر نداشتی

یـادِ خـدیجه می کـنـی و آه می کشی            یعنی که تاب دوریِ هـمـسـر نداشتی

بعد از غدیر و توطـئه هایِ منـافـقـین            دلـشـوره جـز غـریبی حـیدر نداشتی

میـخـواستی سفارش حقِ عـلـی کـنی            امّا چـه فــایــده که تو یــاور نداشتی

عمری برای اینکه هدایت شوند خلق            در سینه غیر یک دلِ مضطر نداشتی

وقتی صدایِ فـاطـمـه آمد که سوخـتم            در عرش می شنـیدی و باور نداشتی

رفتی از این دیار وَ اِلّا به یک نفـس            تـابِ صـدایِ نـالـۀ دخـتــر نـداشـتـی

مسمار داغ بود و لب از سینه برنداشت            آنـجـا مگـر بهشت مُـعـطّـر نـداشتـی

پـنجـاه سـالِ بعـد مشخـص شود چرا            از روی سینه جسمِ حسین بر نداشتی

وقـتـی عدو محاسن او را گرفته بود            از ره رسیدی عمّامه بر سر نداشتی

کم گریه کن که گریه امانت بریده است           گـویا که وقت رفـتـن بـابـا رسیده است

حق داری ازغمش به سر و سینه میزنی           چون مثل او کسی به دوعالم ندیده است

در روز آخـرش چه شده این چنین نبی           جز اهل بیت تو زهمه دل بـریـده است

بر روی سینه اش حـسنیـن ناله می زنند           اشکش برای هر دو زغمها چکیده است

برگو که مرتضی چه شنـیـده کـنـار او           رنگش چنین ز طرح مسائل پریده است

ایـنـجـا همه برای شما گریه می کـنـنـد           چون از سقیفه بوی جسارت وزیده است

این روزها به پشت در خـانـه ات مرو           گویا عدو که نقشۀ قـتـلـت کـشیده است

جان حسین و جان حسن جان مرتضی           کم گریه کن که گریه امانت بریده است

در مــاتــم فــراق پــدر گــریه میکـنم          همراه شمس و نجم و قمرگریه میکنم

شب ها و روزها ز غمش مویه میکنم          تا آخــرین  تــوان بصــر گریه میکنم

خواب شبانه ازسر زهـرا پریده است          مانـنـد شـمـع تا به سحـر گـریه میکنم

داغی عظیم دیده ام ای مـردمان شهر          با لحن جـانگـدازی اگر، گـریه میکنم

پـیـغـمـبـر طـوایـف اهــل بـکــاء شدم          قــدر تـمـام اشـک بـشـر گـریه میکنم

خشکد اگر که چشمۀ اشکم دوباره من          با دیده های سرخ جـگـر گـریه میکنم

بسكه از آه، دل شـعـلـه ورت ميسوزد          با تــمــاشـاي تو قـلب پـدرت ميسوزد

اي جگر گوشۀ من شعله مزن بر جگرم          جگرم سوخت ز بسكه جگرت ميسوزد

زودتــر از همه پيـش پــدرت مي آيي          زودتر از همه شمع سحـرت ميسوزد

بعد من هرچه بلا هست سرت مي آيد          بعدمن واي كه پا تا به سرت ميسوزد

زير پــرهاي تو آرام گــرفـتــم بــابــا           حيف،ازشعلۀ در بال و پرت ميسوزد

گاه در كوچه اي از درد زمين مي افتي        گاه ازضرب كسي چشم ترت ميسوزد

 گاه يك نقش به يك روي تو جا ميگيرد         گاه يك زخم به روي دگرت ميسوزد

 گاه در پشت در خانه ي خود مي نالي         چشم وا ميكني و دورو برت ميسوزد

 يك طرف دست تو در پاي علي مي شكند         يك طرف دختركت پشت سرت ميسوزد

 از صداي تو در آن شعله علي مي فهمد          كه اگـر فــضـه نيايد پسرت ميسوزد

 دختـرم گــریــۀ تو پشت مــرا میشکند            بیش از این گریه نکن قلب خدا میشکند

رحم کن بر دل خود آب شدی از گریه            بغض سربسته از این حال وهوا میشکند

تا که نشکسته قدت راه برو در بر من            که پس از رفتن من دیــــده بـلا، میشکند

باز بوسیدم ازاین دست که زد شانه مرا            حیف یک روز کسی دست تو را میشکند

تو سیه پوش من وشهر به همدردی تو            حــرمت شیــر خــدا را همه جا میشکند

کودکانت همه در پشت سرت میلرزند            که در خانه به یک ضربه ی پـا میشکند

می دوی پشت علی تا که رهایش نکنی            ضربـه ای می رسد و آیـنــه را میشکند

بس که دنبال علی روی زمین می افتی            دل جدا سینه جـــدا شــــانه جـدا میشکند

داغی اگر نبود که گریان نمی شدیـم            لطــفی اگــر نبود مسلمان نمی شدیم

یا ایّــهــا الــرّســول بـدون دعـای تو            از پیروان عترت و قرآن نمی شدیم

بی حب خاندان تو در خانه ی کرم            جایــی نــداشتــیـم و مهمان نمی شدیم

ما امت توأیم وعلی هم کنار توست            آیـیـنه ات نــبـــود نــمایـان نمی شدیم

ما پای غربت نوه هایت نشسته ایـم            ور نه شـبــیــه نم نم باران نمی شدیم

هــم ناله هـای امشب مــولای امتیم 

ما سـوگــوار رحلت بــابــای امتیـم

در جان مسلمین چــو آذر گــذاشتند            بر جــان شیعــیــان دو برابر گـذاشتند

آه از نهـاد اهـل ولایت بــلــنــد شـد            بر سینه تا که داغ پــیــمــبــر گذاشتند

 آقای من، بــزرگ قبیله، ز داغ تو            برروی خاک عرصۀ محـشـر گذاشتند

هستی گریست تا نوه هایت رسیده و            با گریه روی سینه ی  تو سر گذاشتند

تو باغبــان امتی و جـــای اجـر تو            یک شــاخه یاس را وسط در گـذاشتند

با رفتنت مصیبت زهرا شروع شد            داغ پـسر به ســینـه ی مـادر گذاشتند

درکوچه ها غرورعلی را کسی شکست  

در کوچه بود فاطمه روی زمین نشست